Ne humbëm Darjelin, drejtësia shqiptare humbi akademikun dhe gjyqtarin më të ndershëm dhe më të pastër në historinë e saj.

U nda nga jeta Darjel Sina. U nda nga jeta njeriu më shpresëdhënës i gjithë shqiptarëve. Një nga të paktët njerëz që jetojnë sot në Shqipëri dhe që vendi kishte me shumë nevojë se kurrë për atë, që pas  ardhjes përfundimisht të drejtësisë së vertetë për çdo shqiptarë. Darjel Sina ishte ndër ato pak gjygjtarë që nuk e lidhte asgjë me të kaluarën. Ai  ishte prurja më e veçantë me studime per exelent  e tituj  akademik nga Universitetet me prestigjioze jashtë vendit, dhe që erdhi në Shqipëri me dritën e shpresës për të gjithë shqiptarët që ishin shkatërruar dhe lodhur nga drejtësia e vjetër.

Si një akademik i shkencave juridike Darjeli gjatë vetingut kreu me sukses të plotë detyrën e Komisionerit Publik. Dhe falë profesionalizmit e ndershmërisë së larte të tij , drejtësia  e re shqiptare i besoj atij, një nga 9 vendet e  anëtarëve të  Gjykatës së Lartë për ti shërbyer deri në fund të jetës së tij me ndershmërinë më të lartë e  fisnike që e karakterizonte.

Asnjëherë nuk e kisha menduar të  shkruaj për atë, pas vdekjes (in memorial), një vdekje që e mori në  moshën më të re, me plot energji, por mbi të gjitha me plot ëndrra për ta sjellë drejtësinë tonë aty ku e donte ai,  të pastër dhe të drejtë për të gjithë. Ai kishte ardhur nga jashtë si një mrekulli, për  një drejtësi të vertetë ku çdo shqiptarë është i barabartë para ligjit. Humbja e parakohshme e anëtarit të gjykatës së Lartë të Shqipërisë, Darjel Sina është mungesa më madhe për drejtësinë tonë të re, e  krijuar për të sjellë shpresën tek të gjithë shqiptarët. Një shpresë e humbur për 3 dekada dhe sapo kishte nisur të ringjallej nëpërmjet profesionalizmit  dhe ndershmërisë absolute të gjyqtarit  të ri të Gjykatës së Lartë, Darjel Sina.

E njoha  në vitet e gazetarisë sime në kryeqytetin grek të Athinës, atëherë kur grekët kishin nisur të flisnin me pozitivitet për arritjet e shqiptarëve dhe kur bëhej fjalë për Darjel Sinën ai ishte maja e ekselencës së studentëve në Universitetet greke. Ishte nga të vetmit student shqiptar që pas studimeve u zgjodh asistent i profesorit akademik të fakultetit Juridik të Athinës,  Andreas Dhimitropulos.

Ishte një shembull i veçantë e krenari që sa herë më kërkohej nga kolegët gazetarë grekë një shqiptar i suksesshëm në Greqi, gjithmonë emri i parë më vinte Darjel Sina i cili shkëlqente me prezencën e tij nëpër panelet e studiove televizive greke duke treguar vlerën e një intelektuali të madh me njohuri të gjithanshme. Darjeli ishte nga të paktët shqiptarë ekselent që rrëzoi mitin se shqiptarët nuk janë vetëm njerëz të punës së krahut që dinë vetëm të ndërtojnë Greqinë,  por janë edhe njerëz të mendjes që dijnë të drejtojnë podiume , që dijnë të  artikulojnë,  argumentojnë  e  bindin të gjithë të ftuarit, madje  duke lënë gojë hapur edhe më skeptikët. Më kujtohet një herë  drejtuesja e njohur e një kanali të madh grek, Tatiana Stefanidhu me telefonon e më thotë- Të falenderoj që më solle Darjelin në studio se ishte alfa dhe omega e një intelektuali të rrallë, shumë i përgatitur dhe shumë i edukuar që na suprizoi të gjithëve në studio. 

Vlerësimi i grekëve për personalitetin e Darjelit ishte një terapi për të gjithë ne shqiptarët e Greqisë ku emigracioni i egër na kishte  lodhur dhe diskriminuar në të gjitha format e saj duke na vënë gishtin e "delës së zezë". Darjel Sina përveç se një akademik i rrallë ai kishte mbi të gjitha vlerën njërëzore me një shpirt të madh, i cili jetën e tij e vuri gjithmonë në mbrojtje të të drejtave të emigrantëve, në shërbim të njerëzve të thjeshtë që ndjeheshin tëdhe  të pambrojtur dhe të pa fuqishëm ekonomikisht duke ju dhënë  shërbime falas. Misioni i tij i madh për të ndihmuar këdo nuk mungonte  edhe atëherë kur shendeti i tij nisi ta "tradhtonte", dhe sëmundja e rëndë filloi të përparonte duke shuar edhe ato energjitë e fundit që kishte për të na dhënë. Por ai na la një vepër, një mision të shenjtë  që do jetë gjithmonë një  burim  frymëzimi për të gjithë brezat e  juristëve të rinj që duan për ti  shërbyer me devotshmëri atdheut të tyre. Atë bëri Darjel Sina dhe atë do bëjë gjithmonë si një engjëll në qiell që do  lutet gjithmonë  për një drejtësi të pastër e të ndershme për të gjithë shqiptarët.
​
Lamtumirë miku im i shtrenjtë dhe gjyqtari i ndershëm, Darjel Sina!

E pashë ndeshjen e mbrëmshme Rumani-Kosovë në TV  që nga fillimi por që fundi nuk erdhi kurrë. E doja fundin me një fitore të madhe të Kosovës sepse e meritonte në të gjitha anët. Kush e ka parë këtë Kosovë mbrëmë  sinqerisht ka qenë me fat. Një paraqitje e rrallë e saj që të kujton vetëm ekipet e mëdha legjendare të futbollit botëror që nuk e njohin asnjëherë fushën kundërshtare ku bashkë me formën e shkëlqyer të skuadrës luan edhe historia e fanellës. Ndërsa për Kosovën vërtetë  luajti me fanellën e re të shtetit më të ri të këtij kompeticioni, por   talenti dhe shpirti i shqiptarëve të Kosovës u tregoj edhe njëherë romunëve se historia e kombit të saj në trojet dardanë është më e vjetër dhe më historike sesa vetë emri i  Serbisë që ata thërrisnin si provokim në stadiumin e Arenës Kombëtare të Bukureshtit.  Prandaj duke patur këtë histori të shkurtër  vetëm të fanellës djemt dardanë të Kosovës vunë shpirtin, dinjitetin dhe krenarinë në fushën e lojës duke treguar paraqitjen e tyre të shkëlqyer që  e bënë Rumaninë e legjendës Hagi shumë më të vogël.

Me një mbrojtje të pathyeshme me kapiten Rrahmanin dhe me një mesfushë të mirë organizuar shkatërruese dhe që bëhej akoma  më e rrezikshme duke sulmuar me talentin e Zhegrovës por që mungonte vetëm finalizimi me anë të Muriqit e Jasharit duke  gjetur rezistencën e portierit Nita , lojtarit  më të mirë të ndeshjes për rumunët. Kjo ndeshje e bukur dhe e paharrueshme për Kosovën që luftoi për golin  deri në  fund, një fund që nuk erdhi kurrë sepse shkëlqimi i kosovarëve me mbiemrin e legjendës Adem Jashari në fushë acaroi aq shumë   filoserbët tifozë ultra  të rumunëve saqë nuk e kapërdinin dot madhështinë e djaloshëve dardanë, të cilët sfiduan jo vetëm ata por të  gjithë stadiumin e mbushur të Arenës Kombëtare të Bukureshtit.
​
Ashtu si serbët ndaj shqiptarëve dhjetë vjetë më parë, pothuajse të njëjtën gjë bënë mbrëmë edhe rumunët duke provokuar me sulme fyese dhe racistë, që detyruan futbollistët e Kosovës të braktisnin fushën e lojës drejt dhomave të zhveshjes për tu mos u kthyer më. Ky veprim i drejtë dhe me krenari i kapitenit Rrahmani me shokë u  tregoi jo vetëm Rumunëve skeptikë por gjithë atyre që e vënë në dyshim, se për Kosovën nuk ka kthim prapa, por është vetëm  Kosovë dhe pikë.  Nuk e di deri kur vetë Serbia dhe aleatët e saj do të zgjohen nga gjumi i tyre letargjik me  iluzionet e tyre, por realiteti tregon se Kosova është e pakthyeshme drejt rrugës së saj, dhe që nuk ka ndodhur ndonjëherë në historinë e sportit botëror që një shtet të  njihet dhe të pranohet në organizmat më të mëdha të sportit botëror duke konkurruar në të gjitha kompeticionet e mëdha dhe pastaj në një ditë të bukur ta largojnë apo ta fshijnë në organizmat e saj sepse  kështu e  duan "armiqtë" e saj. Kjo nuk ka për të ndodhur kurrë jashtë vullnetit të popullit heroik të Kosovës, dhe nëse ndodh një herë, vetëm atëherë kur me vullnetin e tyre se shpirti i saj kërkon ti bashkohet  mëmës së saj, që është Shqipëri por asnjëherë Serbi.

Duke parë që të gjithë dolëm bllof me anë të sondazheve të ofruara, kjo mbase edhe kompanitë e operimit me mediat pro Kamala Harris  i kanë  zhvilluar sondazhet emocionalisht bëri që realiteti të  ishte ndryshe me një epërsi të dukshme të Donald Tramp. Është e njëjta gjë si në futboll në Europianin e Gjermanisë ku tifozët e zjarrtë kuqezi  vunë  baste në ndeshjen kundra Spanjës me shpresën për fitore por që dështuan sepse e parashikuan emocionalisht ngaqë asnjëherë nuk duan humbjen e kombëtares së tyre, ndërsa tek bastaxhinjtë profesionist  vepron  indicia drejt realitetit(me këmbë në tokë)që do të thotë fitore të sigurt të Spanjës, e cila doli edhe kampione e Evropës. Shpesh ndodh që sondazhet e sakta dalin edhe në   rrethin e afërt të shoqërisë deri dhe me pjesëtarë të familjes. Bashkëshortja ime duke e parë situatën me shumë gjakftohtësi dhe me opinionet e kolegëve të saj ku ajo punon ishte e bindur se fitorja këtë radhë shkonte në rizgjedhjen e Trump. Të njëjtën gjë më thoshte edhe një shok i imi shkodran Gjon Destanishta,nga një familje e persekutuar dhe dhe e nderuar me bindje të djathta, i cili do të votonte për herë të parë pas marrjes së nënshtetësisë amerikanë, dhe ëndrra e tij ishte  për tja dhënë votën  ish presidentit Trump dhe për ta parë edhe një herë në Shtëpinë e Bardhë. Për fitoren e Trump votoi   edhe  miku tjetër ekuadorian,Poli, i cili bashkë me familjen e tij tradicionalisht kishin votuar për demokratët,  por që tani ishin të zhgënjyer, duke besuar se tani rivali i tyre do të bëjë më shumë për    komunitetin më të madh në SHBA, të latinoamerikanëve të cilët janë suporti më i madh i rritjes ekonomike për ta bërë Amerikën akoma më të fuqishme .

Pra dhashë një shembull se  nganjëherë nuk është nevoja tu besojmë sondazheve të servirura nga kompanitë operuese që bashkëpunojnë me mediat duke  mbajtur anën e kandidatëve,  por shumë lehtë mund të dalë nga larmiteti i besimeve dhe mbështetjes politike të njerëzve ku ne rrethohemi, mjafton një gjakftohtësi dhe  mos të ndikohesh nga emocionet e ideve tona.

Këtë treguan edhe zgjedhjet amerikane të 5 Nëntorit ku realiteti fundosi dëshirën atyre që e donin fitoren e demokratëve me çdo kusht.

Prandaj duke parë këtë dukuri vendosa të jap një opinion rreth  fitores së Trump në këndvështrimin  tim  ashtu si i njoh unë gjërat në 15 vjetët e mia në SHBA ku erdha si i huaj dhe tani si një qytetarë me të drejtë të plotë  vote dhe mendimi të barabartë me ata ku të parët e tyre kanë ardhur që në krijimin e Shteteve të Bashkuara. Pëlqehet  apo nuk pëlqehet  ky është mendimi im i bazuar në eksperiencën time sesi i njoh unë amerikanët dhe nuk është e thënë që tek unë qëndron e drejta.  E them këtë për shkak të diversitetit që më ka krijuar puna ime sidomos në këto dhjetë  vitet e fundit në industrinë e filmit ku për shkak të sheshxhirimeve më është dashur të ndryshoj pothuajse tre-katër lokacione të punës në javë në disa shtete të ndryshme të SHBA-së.  Janë të paktë ata amerikanë  që e kanë fatin si të  aktorëve të filmave ku puna ua krijon  diversitetin e lokacioneve që  të njohësh jetën e njerëzve më me detaje, si kulturën ashtu dhe mentalitetin e tyre  në ambjentin ku ata rrethohen. Pra është krejtësisht ndryshe tek shumica e popullsisë që kanë një punë të përhershme, në të njëjtën vend dhe me të njëjtit njerëz, një rutinë që ta bën  jetën monotone duke mos njohur realitetin e jetës amerikane në përgjithësi, por vetëm duke e mësuar me anë të mjeteve të informacionit. Me zgjedhjen e Presidentit Tramp këto mjete informacioni rezultuan të dështuara sepse janë të ndikuara nga dëshira për të fituar kandidati i tyre i preferuar që vihet në shërbim të interesave të tyre.

Në opinionin tim dua të radhis katër nga disa faktorë që sollën zgjedhjen e Donald Trump në Presidentin e 47-të të SHBA-së.

E para - Amerikanët nuk janë gati per tja besuar fatin e vendit të tyre një gruaje.  Kjo nuk ka të bëjë me ngjyrën se të njëjtën gjë pësoi edhe Hillary Clinton në zgjedhjet e 2016-tës. Por në mentalitetin e amerikanëve duke parë natyrën e egër që ka politika globale, vetëm një personalitet i fuqishëm si Trump që merr  vendime të guximshme mund të ruajë ekuilibrin  e këtij rendi botëror që është më i përshtatshmi për kohën e sotme.

E dyta - Mungesa e një lidershipi të ri që sjell një ndryshim  rrënjësor nga politika e vjetër e establishmentit që kishte kohë që nuk prodhonte diçka të re që solli një zhgënjim total nga ana e votuesve demokratë. Amerikanët ishin lodhur me demokratët, sepse  nuk kishin një hap të dukshëm, por ishte shumë  i ngadaltë dhe ku e ku në vendnumëro. Këtë  nuk e duan amerikanët. Në anën tjetër edhe konservatorët kanë një mungesë të një lidershipi të ri alla Trump por ja besuan edhe një herë moshës së tij atij sepse ka akoma energji  për ta shndërruar Amerikën në një kolos të madh të ekonomisë botërore.  Edhe thënia "Amerika e para" kishte kuptimin e  jo një  Amerikë për ti shërbyer të gjithëve dhe vetë qëndron si një rrotë e pa levizur.  Amerikanët më tepër pëlqejnë një njeri "të çmendur" që rrezikon por që e luan rrotën e ekonomisë së tij përpara, dhe jo të lejojë shtete të fuqishme ekonomike si Kina që   përfitojnë nga taksat e importit në kurriz të amerikanëve , njëkohësisht duke e sfiduar në politikën e jashtme me  strategji antiamerikane që vë në rrezik sigurinë e partnerëve të saj dhe asaj globale. Amerikanët e dinin shumë mirë  se Donald Trump me agresivitetin dhe retorikat e tij të famshme  që ai  shfaqte  në media përballë gazetarëve  nuk i bën në realitet, aq më tepër ai  njihej  me dekada si një showman televiziv që dinte të argëtonte teleshikuesit amerikanë. Prandaj amerikanët besojnë se Trump si një artist i showbizit është shumë larg luftrave të cilët e argumentojnë me mandatin e tij të parë si njëri që shtrin i dorën "armiqve" për hir të paqes. Gjithashtu edhe  narrative  se Trump është i paparashikueshëm dhe një rrezik për globin për amerikanët nuk qëndron aq më tepër që ata e donin një njëri të fuqishëm dhe të guximshëm për të marrë vendime vetë mbi fatin e Amerikës duke i dhënë  përparësi zhvillimit dhe mirëqenjës së amerikanëve. Amerikanëve u interreson ekonomia e saj e fuqishme që përballon të gjitha nevojat jetike të tyre pastaj kujdesi për partnerët strategjikë ku gjithmonë kishin përfituar në emër të tregut të përbashkët dhe sigurisë globale.

Ç'ështe e verteta Trump kishte nisur ta bënte që në vitin e dytë të mandatit të parë me rritjen e ekonomisë dhe uljen e papunësisë,  por që e dëmtoi pandemia në fillimin e 2020 pa thënë e penalizoi në zgjedhjet e Nëntorit të po atij viti,  duke mos arritur të realizonte premtimet e tij drejt  objektivit të tij "Amerika e para dhe e madhërishme".

E treta - Amerikanët si natyrë janë më ndryshe se europianët. Dhe krahasimi bëhet me europianët veriorë, me të njëjtën origjinë por edhe në shkallën  e larte e të  barabartë të demokracisë. Ndryshimi është se amerikanët janë më të prirur drejt aventurës. Ju pëlqen të  ndryshojnë  ambjent dhe të  vihen në kërkim të shanseve më të mëdha në jetën e tyrë. Po të vëresh shumica e amerikanëve ndryshojnë vendbanime brenda vendit sa në një shtet në  tjetrin në kërkim të një jetë më të mirë por edhe diçka më  ndryshe. Pra nuk qëndrojnë si europianët autoktonë që jetojnë deri sa të vdesin në vendlindjen e tyre duke mbajtur të gjallë ksenofobinë dhe deri diku diskriminin ndaj emigrantëve që vijnë për një jetë më të mirë por edhe për ti ripërtërirë popullsinë e tyre të plakur që ka nevojë për zhvillimin e vendit. Këtu përfshihet popullsia e vendeve më të zhvilluara europiane ku niveli i emigrimit të popullsisë së tyrë është në pothuajse zero. Prandaj amerikanët janë më të hapur ndaj një presidenti që shfaqet për një ndryshim radikal që nuk "fle nën dafina", por që kërkon ta ndryshojë botën pozitivisht pa marrë parasysh rreziqet dhe pasojat. Amerikanëve ju pëlqen Trump sesi ai kërkon ta menaxhojë një luftë me vendime të drejtpërdrejta dhe transparente, për të vënë palët drejt një marrëveshje që i jep fund luftës deri edhe brenda 24 orëve por që duhet të sakrifikojë  për të arritur një marrëveshje që kënaq të gjitha palët. Kjo strategji e Trump lëndon vendet që duan të mbrojnë territoret e tyre nga agresori por ndalon luftën e gjatë që kushton më shumë në jetë njerëzish dhe me kosto katastrofike për ekonominë.

Lufta e  Ukrainës është testi më i madh i Trump nëse do arrijë të ulë në bisedime Putin me Zelenskin për ti dhënë fund luftës dhe pretendimeve të tyre. Ai do ta menaxhojë luftën edhe me përvojën e një biznesmeni  duke ditur që nga arka e shtetit amerikan janë nxjerr mbi 60 miliardë dollarë për të ndihmuar Ukrainën. Gjithësesi pritet sesi Trump do ta ndërtojë marrëdhënjen me NATO-n por që do të jetë më i butë, dhe më afrues  sesa në mandatin e parë sepse kërcënimi i sigurisë globale është më i dukshëm dhe ka nevojë për një aleancë të përbashkët, por që tani i duhet të nxisë çdo anëtar të aleancës për të kontribuar në buxhetin për mbrojtjen e sigurisë por pa dëmtuar taksapaguesit amerikanë. Sekretari i ri i Përgjithshëm i NATO-s Mark Rutte është shprehur optimist për një bashkëpunim të ngushtë me Presidentin e sapo zgjedhur, Donald Trump.

E katërta - Emigracioni është një nga sfidat e Donald Trump gjatë mandatit të tij  të dytë , për të përfunduar ndërtimin e  murit që pengon kalimin e paligjshëm, gjithashtu për të ndaluar trafikun narkotik dhe klandestinë ku kriminelët të infiltruar kishin shtuar kriminalitetin brenda territorit ku për miliona emigrantë është endrra amerikane. Në këto zgjedhje me 45% të votave ka qenë e dukshme si asnjëherë tjetër që votat e hispanikëve mbështetën Trump me shpresën sse kontributi i tyre në zhvillimin e vendit, do të përkthehej në mirëqenie për familjet e tyre që kanë integruar në Amerikë. Edhe ata si amerikanët e hershëm që nuk kanë  asnjë dallim për ta bërë Amerikën të madhe përsëri sepse e ardhmja e fëmijëve të tyre ështe në këtë vend, prandaj duhet të mendonin më shumë për dikë që mendon më shumë për shpërblimin ndaj kontributeve të tyre. Gjatë mandatit të parë Trump nuk mori asnjë masë të ashpër ndaj emigrantëve që jetojnë prej shumë vitesh pa dokumenta, ndërkohë që në këtë mandat ai ka premtuar se do ta kontrollojë këtë numër dhe nëse kanë dëshmi penale ata do të dëbohen menjëherë nga SHBA-ja. Tramp si një menaxher i mirë në biznes e di shumë mirë sesa i rëndësishëm është emgracioni në ripërtëritjen e popullsisë  që ndihmon në rritjen e  ekonomisë amerikane sidomos në sektorin e ndërtimit dhe të shërbimeve.
​

Kërcënimet e tij ndaj  prokurorit të SPAK në  sallën e gjykatës tregon sesa i pushtetshëm ka qenë Ilir Meta  dhe që tani nuk e  honeps aspak  "gjunjëzimin" e tij  përpara drejtësisë. Të gjithë janë duke u habitur për sjelljen e ish presidentit ndaj prokurorit të çështjes së tij në sallën e gjykatës. Madje ka edhe krahasime me homologët e tij paraardhës me ish krerët e shtetit  Alia, Nano, të cilët kur u dënuan ishin shumë më të qetë dhe korrekt në sjellje ndaj palës akuzuese duke respektuar institucionin sado që prokuroret e asaj kohe ishin instrument të politikës të derigjuar nga regjimi i Berishës. Ndërsa në rastin e Metës, kjo sjellje nuk ndodhi dhe nuk ka për të ndodhur kurrë sepse me  kryesorja ai  është më jetëgjati në vjedhje dhe duke qenë kaq kohë sa vjedhja e tij sistematike është kthyer në moral tek shoqëria e tij e favorizuar e palëvë të dyta e të treta. Pra duke qenë inspiruesi dhe ushqyesi i vjedhjes medoemos do vijë një ditë sa ti vjedhjen e kalon në "akt humanizmi".Pra është ajo që deklaroi keto ditë ish bashkëshortja e tij dhe ortake në vjedhje, se- " ne ndihmuam Ramën, Velian deri tek  aktorë humori , dhe mirë të na bëhet". Duke qenë se Partinë e kthyen në parti klenteliste dhe  vjedhja u kthye si gjest humanitar, është normale që ata të sillen si "humanë" që nuk duan ta pranojnë veten hajdut të xhepit të qytetarëve. Sillet si i çmendur sepse mendon se është çmenduri të sillesh kështu ndaj një "humanitari"që ka ushqyer një zinxhir të tërë për të marrë dhe mbajtur pushtetet. Meta të gjithë i shikon si të vegjël sepse mendon se në saj të aritmetikës së tij homologët e tij partner  kanë marrë pushtetet dhe kanë ndarë picën së bashku, sado që partneri i fundit ja mori gjithë picën dhe nuk i dha asgjë madje e bëri  President që kur të shkoj në varr  të shkojë me kostumin e ish kreut të shtetit për të dëshmuar se shteti "demokratik" i 32 viteve që ne u premtuam shqiptarëve ishte i "dhj..rë që nga koka deri të këmbët.

Pra, ky është problemi i Ilir Metës që e ka bërë të çmendur kur ai është brenda dhe të tjerët rrinë përjashta. Është njëlloj si të kapësh një hajdut në një supermarket të madh kur ai e di se për të vjedhur kishte shkuar me një grup shokësh. Dhe deri sa kamerat e sigurisë të supermarket të dallojnë edhe pjesëtarët e tjerë në vjedhje dhe të arrestohen, hajdutin nuk e zë rehatia dhe sillet si i çmendur përpara gardianëve.  Ky është problemi i Ilir Metës, i cili gjithmonë e ka konsideruar veten të superfuqishëm dhe   drejtësinë si një rubinet  të tij, kurdo e hap dhe kurdo  e mbyll për të mbrojt interesat e tyre. Që në momentin kur e votuan drejtësinë e re, Meta nuk e ka gjetur veten e tij asnjëherë rehat, sepse drejtësia që kishin instaluar u hoq dhe e reja u doli jashtë kontrollit, duke ju lënë në dorë  minen që e dinte se dita-dites  do ti  shpërthente. Ai këtë e dinte shumë mirë prandaj bënte edhe ato gjestet e çuditshme, që tani e tutje në qelitë e burgut janë mëse normale. 

Mua do më qudiste nëse ai do të sillej ashtu siç janë sjellur parardhësit e tij, të burgosurit e lartpërmendur, Alia e Nano. Sjellja e mirë do të ishte vrastare, se do mendonim OK  ka vjedhur por është penduar dhe po  kërkon të reflektojë ndaj krimeve që i ka bërë vendit duke vjedh shtetin nga xhepi i popullit. Kaq do të mjaftonte për shqiptarët, se e keqja zgjat vetëm tre ditë dhe pastaj çdo gjë harrohet dhe kthehet në normalitet, ndërsa Meta i penduar do denohej dy vjet sa Tahiri për tu kthyer e shijuar vilat e pasuritë e vjedhura. Kjo është aritmetika që po diskutohet tek e gjithë  elita e hadutëve të arkës së shtetit duke bërë qytetarët që të ndjehen pesimistë me drejtësinë e re.  Prandaj  rasti i Metës është i veçantë se e keqja e tij ishte shumë e gjatë, dhjetëra vjeçare, duke bërë pis kudo dhe tani menderosjes së tij e vjen  kaq erë sa vështirë të largohet për shumë vite. Është vështirë të largohet ngaqë pushteti i tij kishte uzurpuar anëkand , me vjedhje të shumta kudo dhe që tani do kohë që tu kthehet mbrapsht qytetarëve. Tani nuk bëhet fjalë për dënimin e Metës se atë do ta vuajë si çdo shtetas që shkel ligjet, por çeshtja është sa kohë do duhet që ti sekuestrohet gjëja e vjedhur në emër të tij dhe të sojit të tij për tja kthyer mbrapsht shqiptarëve.
​
Një gjë është e sigurtë se me ardhjen e SPAK kushdo që ka prekur arkën e shtetit një ditë do të marrë rrugën drejt qelisë. Sot  e ka radhën Ilir Meta, nesër Sali Berisha(se janë në arreste me akuza), pasnesër   i treti e tjetër pasnesër i katërti e kështu me radhë, ku të gjithë një ditë do ti lajnë kusuret në birucën e burgut. Askush nuk e ka më në dorë fatin e tyre që nga kreu më i lartë i shtetit e deri tek i fundit. Kush vërtetohet se ka lënë gjurmë në vjedhjen e pasurisë publike deri edhe në favorizime  të grupeve te tyre të interesit  të gjithë do jenë në radhë për të ndjekur rrugën e kolegut të tyre, sepse gurët e dominosë së Ilir Metës brenda qelisë nuk luhen vetëm, por duan edhe lojtarë të tjerë.

60 vjet më parë lindi basketbollisti  më i madh europian i të gjitha kohërave, Drazen Petroviç.

31 vjet  pa Mozartin e basketbollit dhe  në përvjetorin e lindjes së tij, Kroacia po i bën nderimin më të  veçantë sportistit të saj më të madh që ka kaluar në historinë e tapetit të basketbollit.

Kur flet për këtë emblemë të rrallë të basketbollit botëror,  nuk kishte si të mos  ngacmonte atë  rininë time  të asokohë në mesin e viteve 80-të, ku bashkë me bashkëmoshatarët e tjerë argëtoheshim  me anë të këtij sporti, i cili ishte bërë akoma më i dashur vetëm në saj të  djaloshit kroat, Drazen Petroviç, i cili e bënte topin si të donte vetë, si një magjistar  i arenave të basketbollit.

Nuk i kisha mbushur akoma 15 vjeç dhe "vjedhurazi" tek kanali 2 televiziv i fqinjëve verior të Titogradit (sot Podgoricë) shikoja ikonën e basketbollit jugosllav Drazen Petroviç,  i cili pasi kapte topin, e fshihte, driblonte me magji dhe e dorëzonte tek kundërshtarët  vetëm atëherë pasi kishte hyrë në koshin e tyre të artë. Ndeshjet e mëdha të tij me fanellën e Cibonës së Zagrebit në Euroligën e Kampionëve  i  shikoja tek shtëpia kushëririt tim të  ndjerë, Nikës, duke qenë se edhe ai e adhuronte shumë basketbollin dhe gjatë studimeve të mesme luante si kundërshtar i basketbollistit të madh Sokol Kalaj. Nika në televizorin e tij kishte instaluar një aparaturë  përforcuese të kundraligjshme për kohën që vetëm ajo e  kapte këtë  të kanal dhe gjithë stacionet e tjera të huaja televizive. E gjitha kjo falë "grupit të sekondave", kështu quhej nga shkodranët kjo aparaturë e rrallë artizanale e ndaluar, ndërsa për tiransit "kanoçja" e famshme, që asokohë për rregjimin ishte kthyer në  një tmerr i propagandës së huaj me ideologji"mikroborgjeze" ngaqë përforconte  valet e huaja në ato pak televizorë që kishin shqiptarët në shtëpitë e tyrë. Shpeshherë përdoruesit e pa mbrojtur përfundonin të spiunuar  në qelitë e degës së Brendshmë të Shkodrës dhe dikush dënohej, por kushëriri im një djalë kollos e karizmatik i kishte shpëtuar përndjekjes për mrekulli, vetëm  falë  shpirtit të madh dhe respektit që gëzonte  në shoqëri që nuk ua bënte zemra ta tradhëtonin sado që presionet e  përgjimet e regjimit vinin nga të tëra anët edhe aty ku nuk ta priste mendja, ngaqë spiunimi shpërblehej nga regjimi i kohës.

Atëherë, dashurinë e shkodranëve  për basketbollin jugosllav nuk e pengonte asnjë lloj barrierë me sado kosto të kishte për jetën e tyre. Kjo për vetë faktin se në brigjet e dalmacisë,  basketbollit i kishte lindur një figurë emblematike me emrin, Drazen Petroviç, i cili për një  dekadë  do të dominonte basketbollin europian dhe  bashkë me legjendën  Majkëll Xhordan e transformuan atë  duke e ngritur në një tjetër nivel, e për tu kthyer në mite të basketbollit  botëror. Ishte ai kaçurrelsi i veçantë, portreti më i dashur i këtij sporti që kisha njohur ndonjëherë.   Prania e tij në ndeshje basketbollit e kishte rritur interesimin e shqiptarëve përballë  ekranit të vogël që na  bënte ta adhuronim  sado që  propaganda e atij  regjimi të egër  të impononte që  ti urrenim fqinjët verior pa asnjë  dallim vetëm e vetëm se na ndante  një luftë e egër ideologjike dhjetra vjecare. Ç'është  e verteta tek shkodranët  e mi  të asaj kohe  regjimi ua mbante të ndrydhur atë  botën e tyre të lirë, të izoluar  për mbi katër dekada. Prandaj për rininë e kohës dhe natyrën rebele që kishin, për ata jeta në Jugosllavinë e Titos  ishte si  një ëndërr. Për ata muzika skllave me këngët e boshnjakëve të Lepa Brenës, Halid Beshliç, dhe basketbolli i kroatit Drazen Petroviç ishin një terapi qetësuese, ishin të vetmet  fusha që sfidonin regjimin totalitar  sepse dashuria për sportin e muzikën  nuk njeh kufinj sadoqë problemet me fqinjin ishin gjeopolitike e  historike. Ishin vite ku "dashuria" për veriorët jugosllav ishte aq shumë  e ndërlikuar sa na duhej ta veçonim me aq shumë kujdes me ata që e kishin  lënduar kombin tonë historikish dhe që vazhdonin ti diskriminonin si vëllezërit  tanë kosovarë ashtu  dhe ata shqiptarë  të tjerë përtej kufirit duke ua mohuar të drejtat themelore të njeriut, lirinë e fjalës dhe të gjuhës, pra atë të ekzistencës së tyrë në trojet e tyre  autoktone. Për fat të mirë ishte po ky sport basketbolli dhe po ky basketbollist Drazen Petroviç që na bëri që ta duam fqinjin atëherë kur bashkësia e tyrë federale jugosllave  nisi të përçahej dhe më vonë të shkatërrohej nëpërmjet luftës 10 vjeçare genocide të kasapit më të egër të Ballkanit, Sllobodan Millosheviç. Ishin vitet ku Shkodra e persekutuar përveç futbollit mbahej gjallë edhe me anë të basketbollit. Në këtë qytet ku kishin lënë gjurmë legjendat Radoja, Shatku,Kotrri etj, mesi i 80-ës i gjeti fushat e basketbollit të  mbushura plot e për plot me skuadrën e madhe të qytetit të  drejtuar nga i paharruari Petrit Osmani, e basketbollistët e mëdhenj Agustin Miculi, Sokol Kalaj, Marin  Shestani, Korab Llazani etj, që ishin kthyer në ikona të dashura për shkodranët dhe në një tmerr për ekipet dominuese të kryeqytetit. E  kujtoj si tani, fillimin e pranverës së 87-tës ku  për një javë  zhvillohej Kupa e Republikës tek pallati i Sportit ku sot është Kisha e Madhe, pasi isha shkëput nga orët e mësimit për të parë një nga ndeshjet interesante të Vllaznisë  me Dinamon e kryeqytetit.  Loja e shkëlqyer e shkodranëve e bënte "të vogël" shtatlartin dinamovit  Edi Rama(sot Kryeministër) që arriti të shënonte shumë pak dhe shpeshherë bëhej nervoz nga ambicia që kishte për të fituar.

Gjithë këta basketbollist të mëdhenj të asaj kohë u rritën me frymën e basketbollit të bukur jugosllav. Atëherë ku basketbollistët fqinj verior të ardhur nga shkolla jugosllave kishin arritur të sfidonin basketbollin botëror me titujt e tyre. Ishin vitet ku dashamirësit e basketbollit, disa nga shkodranët më rebele të regjimit mblidheshin në piacë përballë Kafës  së Madhe dhe vinin baste për ndeshjet, me një siguri kaq të madhe për rezultatin  e Cibonës së famshme vetëm e vetëm se çelësin e fitores e kishte numri 10 i skuadrës së tyre,  Drazen Petroviç . Një djalosh kaçurrelas që pasi niste e organizonte lojën, driblonte kundërshtarët e thyente mbrojtjen me anë të lejapeve spektakolare, ose kur e kishte të sigurtë ndalonte dhe lëshonte nga larg  trepikëshat si breshëri duke thyer të gjitha rekordet europiane të kohës.

Për shkak se një lojtar është i ndryshëm nga të tjerët, veçanërisht jashtë fushës, Petrovic duhej të ndryshonte edhe rregulloret e Jugosllavisë.  Deri atëherë, një sportisti i ndalohej të largohej nga vendi derisa të mbushte 28 vjeç.  Megjithatë, Petroviç nuk ishte si të tjerët dhe në moshën 25-vjeçare ai bëri kërcimin në NBA, ku Blazers e donin jugosllavin më shumë se çdo gjë.

Ishte i pari basketbollist që theu rekordin e 60 pikëve në një ndeshje në një ligë europiane të klubeve me bluzën e Real Madridit. Me të drejtë mori nofkën Mozarti i basketbollit europian sepse çdo gjë e niste me një dirigjim virtioz dhe e mbaronte me perfekshmerinë më të lartë duke dhuruar tek sportdashësit një spektakël të paparë ndonjëherë në tapetin e arenave të  basketbollit europian. E nisi me numra të ndryshëm në fanellë, tek Shibenka, Cibona, Real Madrid me kombëtaret Jugosllavia e Kroacia  dhe në NBA me Portland e Netz por asnjëherë nuk kishin vlerë numrat përpara fantazisë që jepte në arenat botërore të basketbollit.

Legjenda e basketbollit botëror Michael Jordan do të thoshte për Petroviç fjalët më të mira- " Ishte emocionuese të luash kundër Drazen.  Ne bëmë disa beteja të mëdha në të kaluarën dhe për fat të keq ato ishin beteja të shkurtra.  Është i vetmi që më shikon në sy”, tha i madhi MJ.

“Kam respektin maksimal për të, sepse ka punuar shumë.  Çdo ditë ai ishte i pari që hynte dhe i fundit dilte nga qendra e stervitjes,” tha Clyde Drexler.

 “Unë konsiderohem si gjuajtësi më i madh, por Drazen i madh ishte armiku im.  Ai ishte gjuajtësi më i mirë që kam parë ndonjëherë në jetën time”, tha shuteri legjend, Reggie Miller.

Dhe e vërteta ashtu ishte, Petroviç sapo mbërriti në SHBA u bë shuteri më i  mirë i NBA duke u stërvitur shumë fort me 7-8 orë në ditë dhe pa marrë as një ditë pushim.

Ishte i pari basketbollist që me vajtjen e tij në NBA theu tabunë dhe  ju tregoi amerikanëve se përtej Atlantikut, në Europën e vjetër  ka aq talent sa nesër do të jenë yjet e saj dhe të basketbollit botëror.

Dhe e verteta ashtu doli se NBA-në e prekën edhe yjet e tjerë europianë fitues të kompeticionit më të rëndësishëm e më të fortë të planetit, si Toni Kukoç, Dirk Novicki, Toni Parker, Paul Gaskoi etj. Gjithë këtë numër basketbollistësh u rritën duke parë Mozartin e basketbollit për të ndjekur më vonë gjurmët e tij. Ishte Drazen Petroviç lideri i gjeneratës së yjeve të viteve 80 që revolucionarizoi basketbollin europian në nivelin më të lartë  duke i mbushur fushat me plot të rinjë, duke e kthyer basketbollin në një hobi, pasion e dashuri për gjeneratat e ardhshme.

Historia tragjike e vdekjes së tij.

Një vdekje që erdhi nga një aksident rrugor në  autostradën Autaband 9 në Dusenkolf të Gjermanisë. Ishte pasditja e 7 qershorit 1993 që solli  humbjen e papritur dhe të trishtë për sportin botëror duke i marrë jetën në lulen e rinisë, yllit më premtues në historinë e basketbollit botëror.
​
Petroviç i konsideronte aeroplanët "vdekje të sigurt".  Kur vendosi të mos kthehej në Kroaci, nga Polonia ku ishin me kombëtaren e vendit të tyre për kualifikueset e Kampionatit Evropian 1993, kolegu i tij Stojko  Vrankoviç e këshilloi të ndiqte skuadren, e cila do të largohej me linjë ajërore, pasi kishte një “parandjenjë të keqe”.  Por Petroviç së bashku me të fejuarën dhe një miken e tij basketbolliste turke, janë nisur për në Zagreb me një makinë private të markës gjermane Wolsvagen Golf.  Pasditja ishte me shi, shikueshmëria e dobët dhe rruga e rrëshqitshme. Petroviç ishte në gjumë dhe nuk kishte vendosur rripin e sigurimit kur e fejuara e tij u përplas me një kamion që kishte humbur kontrollin dhe kishte hyrë në ndarësin e rrugës.  Dy vajzat u plagosën, por mbijetuan ndërsa Drazen u gjend i vdekur  brenda rrënojave të Golfit. Pikërisht në të njëjtën datë, dhjetë vjet para vdekjes, me 7 Qershor 1983  i ishtë lëshuar karta e identitetit!  Në muzeun në Zagreb, pranë "Drazen Petrovic Halle", pista e brendshme Cibona me emrin e tij është një nga ekspozitat, së bashku me fanellën e tij të parë në Shibenka, biçikletën e parë të palëvizshme që përdori si profesionist, medalje të panumërta që fituan. në nivel kolektiv dhe kombëtar orën e artë që mbante në dorë ditën e aksidentit fatal.  Ora, si jeta e tij, ndaloi në 17:20 .

“Vend mbi tokë nuk do të kesh! "  Këto ishin disa nga fjalët kërcënuse të shkëputura nga deklarata e djeshme e ish liderit shpirtëror të PD- së, që mbahet në gjendje izolimi brenda katër mureve nën  akuzën e arrestit  shtëpiak nga SPAK.  Nuk dua të merrem me oficerin e FNSH se nëse ka kryer vepër penale, ka organe ligjzbatuese që merren me të dhe nëse e meriton, të dënohet siç e përcakton ligji por jo nga individi e aq më keq nga një ish funksionar i lartë i shtetit shqiptar. Kjo është ana demokratike qe funksionon në shtetin e të drejtës ku të gjithë janë të barabartë para ligjit edhe ai që mban uniformë dhe kryen shkelje. Por ajo që tingëllon shumë keq dhe pa thënë absurde janë deklaratat e një ish deputeti dhe aq më rendë e një politikani qe për shumë vite ka drejtuar të gjitha institucionet më të larta të shtetit shqiptar. 

Sidoqoftë për shqiptarët kjo deklaratë jo se bën shumë përshtypje se kjo gjuhë ka funksionuar gjithmonë si nga ana e tij apo edhe ndonjë politikani tjetër në parlamentin shqiptar, që nuk është nevoja për emra. Sado në gjendje të rënduar psikologjike mund të jetë lideri demokrat Sali Berisha në deklaratën e tij, por po të ndodhte kjo në vendin ku unë jetoj në SHBA apo dhe në një vend tjetër demokratik të BE-së, e para partia ku ai aderon distancohet dhe e përjashton menjëherë nga radhët e saj, e dyta nëse ka funksione shtetërore nga presioni publik si dhe ai politik në të shumtën e rasteve kanë dhënë dorëheqjen dhe e treta duke qenë se ka shkelje penale, nëse është deputet organet e drejtësisë kerkojnë heqjen e imunitetit me akuzën e kërcënimit të jetës së njeriut në publik, pra përgatitet të marrë rrugën drejt qelisë. Kjo është ana e medaljes sesi do të funksiononte shteti ligjor në këto vende qe lartpërmenda ku një deklaratë sado e vogël të bën përgjegjës për atë që të nxjerr goja e gatuar nga një mendje që akoma llogjikon me kohën e mesjetës ku bëhej vetëgjyqësi për mos ekzistencë të shtetit dhe ligjeve. Sidoqoftë ka nga ata që për të shpëtuar liderin e tyre nga "shkarja" e mendjes ja vënë fajin moshës së tij, ose ka nga ata për të mu kundërvënë mund të thonë  se të tilla raste ka ndodhur edhe në Shtetet e Bashkuara. Por edhe nëse ka të ngjashme,  kjo ndodh shumë rrallë vetëm atëherë në retorikat  e fushatës elektorale të kandidatëve presidencialë, siç ishte rasti i Donald Trump i cili kërcënoi ata që tentojnë të vënë dorë mbi zgjedhjet se kur të jetë ai president i pret vetëm burgu. Pra në këtë rast nuk mund ta akuzojmë ish Presdentin amerikan sepse ai nuk thotë për vetgjygjësim me eliminim (shfarosje, heqje qafe), por si një e drejtë e çdo qytetari amerikan për të mbrojtur votën e tij, që cilido që shkel ligjin është përgjegjës e do të  përballet para gjygjësorit amerikan dhe do marrë dënimin me burg.
​
Pra kurrë mos të krahasojmë me deklaratën e ish liderit shpirtëror të PD-së i cili kërkon mos ekzistencë e një gardisti në këtë tokë apo thënë troç heqjen qafe të tij i cili sipas tij sado që ka bërë një veprim të nxituar për të mbrojtur institucionet, jetën e tij nuk e ka askush në dorë vetëm Zoti ku ai beson dhe natyra që e ka krijuar.  Rasti i djeshëm i ish kryeministrit shqiptar nuk është as i pari e as i fundit i tij prandaj ai vazhdon e  luan  arushë me shtetin ligjor sepse akoma mendohet se  shtetit i bëhet zap me të fortët, me një bandë cubash  që bëjnë  gjithçka që u  pjellë mendja.  Ngjashmëria e deklaratë së tij mund të kujtonte vetëm kohën e homologëve  të tyrë në shtetin helen tek "Agimi i Artë" të cilët duke menduar  se duke zënë karriget e parlamentit grek dhe me një  një tufë simpatizantësh nga mbrapa nisën të sulmonin dhe të godisnin kushdo që u dilte përpara duke menduar se forca e tyre mbi shtetin ishte aq e fuqishme sa dora në një kohë e  ithtarit të tyre Adolf Hitler mbi njerëzimin. Kërcënimet e tyre ishin për eliminim fizik të kundërshtarëve, që nisi  me dhunimin e dëmtimit trupor ndaj deputetëve të opozitës. Por vrasja si një bandë e krimit të organizuar ndaj aktivistit grek Pavlo Fisa i dha goditjen fatale të tyre por edhe "zgjimin" e shtetit ligjor që deri atëherë ishte inekzistent ndaj veprimeve të tyre brutale dhe antikushtetuese. Që atëherë  po bëjnë më tepër se një dekadë, ku drejtuesit e Agimi i Artë  vazhdojnë të dergjen burgjeve sepse dora e shtetit ligjor tek fqinjët jugor është shumë më e ashpër ndaj kujtdo që i cënohet jeta, edhe sikur ato të jenë deklarata racistë ndaj të huajve përsëri ligji është i pamëshirshëm. Sidoqoftë në Shqipërinë tonë lufta e sapo filluar e shtetit ligjor ndaj papaprekshmëve  është për mëkate akoma më të mëdha dhe kanë akoma një rrugëtim të gjatë për të bërë, por kur të arrijmë të japin dënimin si dhe ndaj  deklaratave të tilla, si ajo e djeshmja, atëherë besoj se shteti ligjor i të drejtës është në shinat e veta dhe ajo që vertetë duan shqiptarët.

Na ishte një herë në 98-tën, në Fakultetin Filozofik të Athinës në katin e katërt ishte një kafe në terren të hapur(kilikio në greqisht) ku mblidheshim gjithë studentët përpara se të hynim në auditorët e leksioneve. Meqenëse kishte hapësirë të madhe,  forumet rinore kishin ndërtuar kioska të vogla të tyre për të shpalosur idetë me programet e tyre, për të bindur elektoratin, për të  afruar sa më shumë studentë rreth grupimit të tyre politik.       Mirëpo në ditët pak para zgjedhjeve studentore ata bëhen  më aktivë dhe për të bindur për votën tënde bëhen akoma  më të bezdisshëm. Por ajo që dalloje nga të gjitha forumet studentore ishte kioska e lëvizjes anarshiste, një grupim studentësh që ishin gjithmonë të pakënaqur nga qeverisjet me programe që as vetë nuk e dinin se cfarë kërkonin, por gjithnjë protestonin dhe revoltoheshin me dhunë ndaj policisë për lirimin e liderëve apo të anëtarëve që që ishin dënuar se kishin shkelur ligjet e vendit. Dhe atë ditë  njëri nga ata të kioskës iu afrua tavolinës sonë dhe nisi të propagandonte lëvizjen e tyre por të gjithë kolegët e mi grekë ishin aderuar diku në forumet e tyre dhe nuk i honepshin por as nuk kishin interes, por njëri i tha për këtë foli Markut se ngaqë është nga Shqipëria dhe nuk e kanë  bindur akoma forumet tona studentore dhe mbase ju ja mbushni mendjen. Seq e çoi përdreq sa mësoi Shqipërinë ai erdhi e mu ngjit e më tha po ti qenke dora jonë se atë që bëjmë ne këtu, vetëm në Shqipëri është zbatuar se ju nuk i duroni dot  regjimet dhe e ktheni shtetin përmbys, merrni armët dhe i vrisni policët qerrata. Sa e dëgjova këtë i thashë- ju thatë se vrasim policët? - po, po më tha se ata janë vegël e pushtetit dhe prej tyre mbahen regjimet.  Nëse je i informuar se ne marrim armët po është e vertetë se e bëmë një vit më parë, por se vrasim policët këtë nuk e pranoj kurrë, do preferoja më mirë se ne morëm armët dhe po vrasim njëri tjetrin kjo është e vertetë.  - Gjithësesi nuk ka rëndësi aq shumë kjo -ma ktheu përsëri anarshisti student, duke më marrë me të butë më thotë- eja Marko e voto për ne se vetëm ne realizojmë pakënaqësitë kundër regjimeve dhe të shohësh sa gallatë kur thyejmë xhamat e djegim gomat e makinave dhe hedhim gurë dhe djegim gjithçka para ndërtesës së parlamentit të sharlatanëve, dhe në fund përleshemi e  nisim të shajmë policët, polica derra (baci guruni) etj,etj . Por sa i dëgjova këto të vetmën gjë që mendova ishte-  Zot mi ruaj mend e kokës, qenka gallatë ti bësh të gjitha këto vetëm që mjafton të jesh i pakënaqur nga qeverisjet, pa patur asnjë kauzë dhe ide të qartë, pa patur frymë paqësore negocimi por direkt në reprezalje.

Ky grupim i vogël vepron edhe sot  dhe është gjithmonë problematik në lagjen Eksarhia me djegien e makinave të parkuara si një revoltë kundra pushtetit. Prandaj atje  vendosen 24 orë fugunat vetmbrojtëse të policisë greke dhe sa herë është e nevojshme janë të pa mëshirshëm për të mbrojtur ligjin e stabilitetin e vendit. Vazhdimisht drejtuesit e kësaj lëvizjeje përfundojnë në qelitë e burgjeve për shkelje të rënda të ligjit me akuzat e dhunës, djegies dhe dëmtimit trupor e dëmtim të pasurisë publike e private.

E mora këtë rast si një histori që anarshizmi ka vite që jeton në Greqi dhe bashkëjeton me pushtetin sepse shteti asnjëherë nuk është dorëzuar dhe ka rënë në duart e tyre, sepse kur bëhet fjalë për ligjet dhe institucionet shteti përdor dorën më të ashpër për ti mbrojtur ato nga shkelësit e ligjit dhe keqbërësit. Kjo është ana e Greqisë ku unë jetova për 20 vite, po me fqinjën e saj Shqipërinë ku njerëzit janë një model (una razzia ,una faccia) çfarë po ndodh me ata që e duan anarshizmin, që fle kaq vite në një cep që nga 97-ta dhe pret ta riktheje edhe njëherë shtetin në nivelin zero ku paligjshmërinë e duan si kryefjalë të ditës. Veprimet mbi parlamentin shqiptar sado që disa anëtarë mund të mos e meritojnë ajo nuk duhet kurrë të përdhoset në mënyrën më të shëmtuar, sepse aty është tempulli ku shteti mbron ligjet dhe  themelet e demokracisë.

​​Të protestosh ndaj padrejtësisë është një akt aq human,  aq i drejtë dhe aq sakrifikues sa duhet respektuar dhe vlerësuar. Por të reagosh për dikë që ka kryer vepër penale se është i majtë, i djathtë apo në të dyja ekstremet sepse kështu na e kërkon partia  kjo është absurde pa thënë idioteske kur ti nuk di se  përse ke dalë. Gjithmonë kur shkruan  për këtë kategori njerëzish është pak e bezdisshme me komentimet e tyre por kurrë për tu frikësuar se gjithmonë kur je me të drejtën mos herët apo vonë ata do të kuptojnë se në çfarë batakut janë zhytur.
​
Unë problemin nuk e kam me ish deputetin e ish ministra të tjerë të dënuar, se si ata  falsifikues, manipulues,korruptues, trafikues, shantazues, abuzues, deri te vrasës Shqipëria në këtë periudhë tranzicionit ka prodhuar me bollëk. Unë problemin e kam me popullin, me  atë pakicë populli se çfarë modeli është që adhuron gjithë këtë paligjshmëri të përfaqësuesesve të tyre, që adhuron të gjithë ato modele të lart përmendura, . Një pakicë populli që nuk proteston për problemet sociale që Shqipëria ka me bollëk por ngrihet për të dënuarit si ai me një akuzë deri tek ai me një mal me akuza dhe ne fund të ditës dalin  se  nuk duan një kryeministër korruptues . Kjo duhet studiuar se fundja fundit ish deputeti i sapo dënuar bëri atë që dinte të bënte. Sepse ashtu ja kërkoi partia paligjshmerinë dhe për partinë duhet  të sakrifikojë tani. Ashtu siq erdhi në jetën politike në sajë të këtij modeli dhe  populli gaboi që e zgjodhi për ta përfaqësuar ashtu me votë po ky popull korrigjon gabimin e vet dhe të  largon nga politika .  Tani kjo pakicë e popullit mos është produkt i gjithë atyre që radhita më sipër  nga fallsikues e deri tek vrasës dhe kush tenton ti godasë  bie në konflikt me ata. Me rrjedhën e ngjarjeve që po shikoj në Shqipëri  kush ka kryer këto vepra penale, vetëm kjo pakicë populli mblidhet, proteston, kacafytet, përleshet dërgon "gazetarët" e e vet në studiot televizive shkarravitet duke qarë për të ngushëlluar përfaqësuesit e saj. Me pak fjalë mbrojnë sharlatanët për të thënë poshtë Edi Rama, a thua se Kryeministri është përfaqësues i të kalburës së tyre të madhe, kur i duhet të luftojë të kalburën e vet të vogël brenda qeverisë. Sot  kanalet tona televizive për shkak të teknollogjisë së digjitalizmit ka mundësinë të shkojë deri në skajin e fundit të botës. Dhe pyetja që më lind është, se ketë lloj cirku që shfaq ky popull në Shqipëri a e shohin vetëm  shqipfolësit  apo edhe të huajt e tjerë? Sepse po ta shikojnë edhe të huajt e shumtë si një CNN, na mori lumi dhe do  na nxihet faqja kur na duhet tu prezantohemi se vijmë nga Shqipëria.  Uroj që të shikohet vetëm nga ne shqipfolësit se të paktën ne  të gjithë e dijmë njëri-tjetrin se ku  kemi  halenë në fund të oborrit.  Prandaj edhe rrugëtimi i jonë ka qenë shumë i gjatë dhe sa na duhet akoma që bashkësia e civilizuar  europiane të na pranojë në familjen e saj. Jam i vetëdijshëm duke e filluar nga vetja të gjithë krenohemi e mburremi se nuk ka si shqiptarë, por kjo është gjithçka ndërmjet nesh që e duam Shqipërinë me zemër. Se po të shohim më larg duke ua lënë të tjerëve të flasin për ne ata me siguri e me të drejtë do të zhgënjehen me zhvillimet e fundit që ndodhin në Shqipëri. Të vetmit të huaj që e duan Shqipërinë e kaosit janë, anarshistët, trafikantët, plot të dënuar kundra ligjit  që do thonë se ku ka si shqiptarët si popull që protestojnë për të  korruptuarin, për shantazuesesin, për përdhunuesin , etj etj deri te vrasësin në mes të ditës. Vetëm keqbërësit e huaj mund ta adhurojnë këtë pakicë të popullit e për të thënë -"O sa mirë me qenë si kjo pakicë e shqiptarëve, se me kauzën e tyre ne jetojmë të lirë në kaosin e  paligjshmërisë tonë mbi shtetin.

"Faleminderit atyre që kanë trokitur dhe bujrum kujtdo që do të trokasë. Dera është e hapur!” Këto ishin fjalët që kryeminstri fton kandatët e socialistë për parlamentin e ardhshëm, por që janë shumë domethënëse për këdo që e dëgjon.

Duke lexuar fjalën "bujrum" të kryemistrit Rama menjehere mendja më  fluturoi në vite pas,  atëherë kur isha 6 vjeç dhe në verë shkoja tek fshati  i gjyshit, ku një mysafir na kishte ardhur dhe pasi trokiti në derë vjen një zë- A do miq duke thirrur me emrin, atësinë dhe mbiemrin e gjyshit tim- dhe menjëherë gjyshja ime ngrihet dhe i përgjigjet- Hajde bujrum, bukë e kripë e zemër dhe i hap derën. Duke e ruajtur  këtë fjalë shprehje të përgjigjes nga kureshtja dhe pa "i djallëzuar" akoma, më vonë i them gjyshes- po ne nuk hajmë kurrë vetëm kripë ,duke ditur se në atë fshat gjysëm malor për hir të blegtorisë "mbyteshim" nga bulmetrat dhe mishrat. Gjyshën time e kisha shumë të mençur duke më thënë- Vërtetë tani nuk japim krypë, por kur nuk kishim asgjë,  jepnim me tërë zemrën( bujarinë) edhe të vetmën gjë që kishim bukën me krypën. Dhe që atëherë mësova që bujaria është virtyti më i shenjtë për shqiptarin. Ndërsa për mysafirët mbetet vetëm për ta vlerësuar dhe cmuar këtë bujari me  ndershmërinë që e kërkon mikpritja.

 Tani duke marrë shkas nga fjala "bujrum" e Kryeministrit nuk e kam kuptuar akoma se cili është konteksti i saj nga  kandidatët socialist për tu bërë deputet të ardhëm. Po të ishte në kontekstin e gjyshes sime me të vertetë për parlamentin shqiptar dhe për Shqipërinë e të ardhmes është shpresëdhënëse. Por duke e marrë në kontekstin e Kryeministrit dhe me përvojën e tij në vite me deputetët e tij të mëparshëm, do të ngelem përsëri skeptik dhe pesimist për të ardhmen jo vetëm të parlamentit shqiptar por edhe të Shqipërisë europianë siç e duam të gjithë. 

Thirrja e Kryeministrit shqiptar për tju bashkuar nismës së tij për deputetin që duam uroj ti rezultojë me sukses sado që e kam humbur besimin duke u bazuar gjithmonë me historinë e parlamentit shqiptar që kur ai mori pushtetin. Mora të dyshoj për këtë nismë që në ftesën e mirëseardhjes që kryeminstri ua bën në gjuhën turke "bujrum".
​
Nuk dua të ndalem tek kuptimi i kësaj fjale për turqit që është fjala e tyre por tek kuptimi i "Bujrum" për ne shqiptarët përvecse tregon bujarinë e shqiptarit në vitet e vështira që ndante vetëm atë që kishte pas shpirtit bukë-krypë e zemër, ana tjetër ishte edhe tek ftesa e për tu bërë politikanë dhe pastaj deputet duke u kthyer në pashallarë të karrigeve  tyrë. Pra thirrja hajde bujrum ndaj çdo kandidati socialist për deputet se që në fillim, elektoratit që do na zgjedhë do ti shpalosim ide, projekte e premtime të fryra, por pasi të marrim karriget politika është gallat dhe të kapim ç'të kapim deri sa  ta menderosim, derisa në fund ti vëmë flakën parlamentit të shqiptarëve. Këtë ka treguar gjithmonë historia e parlamentit si të majtë e të djathtë bashkë me shtojcat e tyre. Në historinë e 13 viteve  të Kryeministrit Rama, kandidaturat e zgjedhura nga socialistët por me vendim të tij shpeshherë kanë dështuar deri në extrem duke u  dënuar me heqje lirie  nga gjykata shqiptare. Janë dënuar deputetë duke qenë  ministra, zevëndës minstra dhe drejtora dhe asnjëherë kryeministri shqiptar nuk e ka marrë përgjegjësinë politike që në perëndim kuptohet me dorëheqje. Por Kryeministri gjithmonë ka shpëtuar duke ua lënë topin kolegëve të dënuar me të vetmen arsye që gjithësecili mban përgjegjësinë vetë për postin e tij. Që këtu Kryeministri është i dështuar kur e mendon postin si një çiflig të tij për tu sjell si pronar, por harron se  është një detyrë politike me mision për ti shërbyer vendit. Edhe atëherë kur një vartës i  zyrës së tij u dëshmua se ka kryer vepër penale, siç ishte rasti i  zevëndës Kryeministrit të akuzuar në arrati, kjo nuk do të thotë se ai duhet të japë dorëheqjen si bashkëpunëtor,  por si drejtuesi i një  institucioni më të lartë ekzekutiv të vendit të bërë pis, dhe  menjëherë duhet të lirohet nga detyra, për të marrë fajsinë e prishjes së imazhit të institucionit dhe partisë së tij që përfaqëson. Nëse Kryeministri do ta bënte këtë atëherë ai do të kryente aktin më  të lartë fisnik dhe vetëm zgjedhjet si i dorëhequr do ta  vertetonin integritetin e tij,  për të dëshmuar se liderët e vertetë vënë interesat e kombit duke mbrojtur shtetin demokratik dhe stabilitetin e tij. Nuk dua ti paragjykoj këtë brez të ri që merr iniciativën fisnike për tu bërë politikan dhe për të kontribuar për vendin tonë, por do doja atë politikanin që i thotë Kryeministrit nuk e dua "bujrum-in" tënd se nëse e meritoi në saj të aftësisë, ai vend më takon si qytetar i shanseve të barabarta dhe jo si një nder, falë krahëpjes tënde që e detyron pastaj të jetë një ushtar i urdhërave të tij. Por nëse ai vend fitohet se kështu e do dhe e ka në dorë Kryeministri i tanishëm , kurrë nuk do të kemi një deputet të të ardhmes që ka zërin e tij, personalitetin e tij për të vendosur pa u imponuar nga eprorët, por që vë ndershmërinë dhe besimin e zgjedhësve për të realizuar ëndrrën e cdo shqiptari për një Shqipëri europiane të pastër.

Lajmi i fundit me abuzimin seksual të  yllit tjetër të muzikës pop dhe  R&B  Cris Brown është vijimi i skandaleve që ka prekur industrinë e muzikës botërorë.  Që nga arrestimi me plot akuza ndaj këngëtarit të muzikës hit pop  Paf Daddi po del në sipërfaqe realiteti i brendësisë që fsheh ky zhanër me plot mistere që në fakt prodhon më shumë zhurmë dhe dhunë sesa paqe shpirtërore e dashuri në tekstet e tyre. Duke ua lexuar  tekstet, ata e shfaqin publikisht qëllimin dhe tendencën që kanë por  injoranca e milionave që i ndjek nga pas bashkë me naivitetin tonë   që i dëgjojmë  nuk ka arritur ta dalloj nëse  është show apo është realiteti i tyre në jetën e përditshme me plot abuzime dhe  kërcënime reale të këtyre  artistëve ndaj rivalëve dhe shoqërisë që i rrethon. Cris Brown kishte mbi 15 vjet që kishte shfaqur brutalitetin e tij ndaj ish parteneres së tij dhe yllit të popit Rihanna, por pendesa e tij tani po tregon që ishte vetëm një falsitet për ti mbijetuar industrise me fitimprurëse të muzikës botërorë.

Sipas zbulimeve të fundit me  histori tronditëse edhe nga ana e repistit të njohur Daddi, në dëshmitë e tij ka rrezik të prek edhe kokat e kësaj industrie të cilët e kanë dominuar për tre dekada muzikën botërore. Ata sot janë përveçse këngëtarë të suksesshëm  por edhe investues miliarder që kanë nxjerrë fitime kolosale ku sipas forbësit kryesojnë listën   me mbi 2 dy miliard dollarë në llogarinë e tyre bankare.

Që në fillim kjo muzikë mblodhi rreth vetes shumë fansa duke  i adhuruar repistët sepse në   tekstet e tyre shprehej  pakënaqësia ndaj problemeve dhe diferencave sociale, ndaj politikës së  korruptuar  që kishte zhytur në skamje një pjesë të madhe të shoqërisë. Por me kalimin e kohës këngëtarët u bënë më brutal sepse e panë që kjo industri po sillte shumë fitime dhe kjo pakënaqësi u kthye tek konkurrenca se kush është më i fortë dhe  më i pasur nga njëri-tjetri.

 Ishte shumë paradoksale ti këndosh varfërisë së njerëzve ku në klipet e tyre  shfaqen mbi makina të shtrenjta dhe zinxhirë  të trashë floririt dhe banjera me plot shampanjë. Si mund ti këndosh pakënaqësisë së njerëzve kundra një regjimi politikanësh që me anë të korrupsionit po pasuroheshin deri në fyt dhe kur ti financohesh dhe  sponzorizohesh po nga vetë politika për interesat e tyre elektorale dhe këngatari përfitonte milionat. Si mund të jenë një shembull i një brezi të ri duke i ftuar nëpër studio televizive dhe show, ndërkohë që sjelljet brutale të tyre bashkë me  tekstet shprehin vetëm dhunën, vrasjen dhe pabarazinë e tyre.

 Kam patur mundësinë të punoj disa sezonë në serialin "Power"  të 50 cent dhe në  rrethin e tij të afërt çfarë nuk  dëgjoja për ankesat që kishte ky investues dhe këngëtar i madh  ndaj kësaj industrie të hit pop e cila ishtë bërë pis që nga gjeneza e saj kur rivaliteti i artistëve  kishte kërcënime serioze në jetët e njeriut deri në ekzekutime. Të njëjtën gjë më kishte shprehur edhe repistja e njohur amerikane JT gjatë një klipi komercial  që po luaja me të, se në industrinë  e muzikës REP  diçka nuk shkon dhe artistët po bëhen gjithnjë e më brutal ndaj abuzuesve të tyre të pa mbrojtur.

 Pra repistët krijuan banda duke u favorizuar nga fama ata filluan të abuzonin dhe pastaj me anë të shantazhit dhe  kërcënimeve filluan ti shfrytëzonin deri na atë pikë ku durimi mbi  lëkurat e mishit të njomë nuk mban më.   Nëse këto skandale ndodhen në SHBA ku ligjet janë shume më të rrepta ndaj abuzuesve është e pamundur që nga këto fenomene nuk është prekur edhe vendi ynë, Shqipëria. Madje këngëtarët repistë shqiptar e kanë treguar  hapur dhunën e tyre dhe i bëjnë sfidë si policisë ashtu dhe drejtësisë, por ajo që pritet dhe duhet bërë sa më shpejt është guximi i gjithë atyre vajzave apo adoleshenteve që janë abuzuar vazhdimisht por që  nuk e kanë gjetur kurajon brenda Shqipërisë së kaosit ku i forti bën ligjin dhe është mbi shtetin.  Ku drejtësinë përpara SPAK e dominonte i forti, i pushtetshmi, kapot e bandave në bashkëpunim me politikanët e pushtetit dhe të opozitës duke ndarë fitimet e tyre.

Gjithë këta "artistë "që kanë dalë hapur me  veprat e tyre  penale vazhdojnë edhe sot të dominojnë muzikën shqiptare madje edhe të ftohen në studiot e TV të mëdha nëpër emisione dhe show televiziv vetëm e vetëm  për të fituar numrat e audiencës.
​
Sipas shumë gjasave rasti Paf Daddit mund të jetë kutia e Pandorës në industri, duke marrë parasysh se ky  këngëtar është një nga themeluesit e kësaj muzikë dhe në këtë llum mund të jenë përfshirë edhe shumë artistë të mëdhenj të cilët kanë një influencë të madhe në publik. Duke parë zhgënjimin e fansave të kësaj muzike si dhe rënien ndjeshëm të ndjekësve në rrjetët sociale nuk është qudi që kjo muzikë është në perëndimin e saj, pra ciklit të saj po i vjen fundi ashtu siç ka ndodhur edhe në zhanre të tjera  përveç klasikëve të cilët janë të pavdekshëm tek publiku sepse tekstet e tyre i këndojnë paqes dhe dashurisë, dhe për këtë ka nevojë publiku.